XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Orduan ikasi zuen LU-k nola lo egiten duten Txikitxoek basoan.

Alderdi itzaltsu bila ari zirelarik, haiek jarraituz ikasi zuen: arbolen inguruan txapeldun onddo nabarrak sortzen diren leku horietan, alegia.

Onddoen azpian kokatzen ziren, ointzarren gainean, eta itxaroten zuten gauak piskana eta herabez planeta osoa bere itzalez estali zezan.

LU ere nekatuta zegoen, otsoekin izandako izuaren ondoren batez ere.

Etxetik kanpo lo egiteagatik ez zegoen batere larri.

Nahiago zuen Txikitxoekin egon, bere gurasoekin baino.

Halere, urduri jartzen zuen zerbait bazen, Aitonak haurrei buruz goizean hitz egin zionez geroztik.

- FUTY -, hots egin zion adiskidetxoari ahapeka, besteak esna ez zitezen.

- Inoiz ni handituko naizenik eta zuek ahaztuko, uste al duk? - Ez zekiat, LU.

Esana diat, oraindik ez dakidan makina bat gauza badela.

Baina, handitzea ez omen da horren txarra.

Geuk, Txikitxook inoiz argituko ez ditugun beste zenbait gauza ezagutzen omen dira orduan.

- Ez diat nik hazi nahi!-, deiadar egin zuen LU-k.

- Zuekin jolasten zoriontsu nauk, eta beti horrela izatea izan dadin nahi diat.

- Tira, LU -, esan zuen FUTY-k, eztiki.

- Beste izaki ezberdinak ezagu hitzate, gu baino ere ederragoak eta beroiekin ere jolas hinteken.

- Bost axola!-, erantzun zuen LU-k.

Haurrei buruz hitz egingo didak, baina ez diat uste inon haurrik dagoenik.

Ez diat uste zuekin alderatzerik duen inor dagoenik.